του Θόδωρου Σαραντή
Τα πρώτα μου All Star τα είχα αγοράσει από το Μοναστηράκι. Από όπου δεν αγόραζα μόνον All Star αλλά και κάτι φοβερά μαύρα παπούτσια των αξιωματικών του αμερικάνικου Στρατού. Αυτά γυάλιζαν σαν λουστρίνια όταν τα έβαφες, έπαιρναν μια μυστήρια γυαλάδα. Ήταν κάτι παπούτσες τεράστιες. Με τα All Star όμως είχα ψώνιο. Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που κατέστρεψα τα ποδάρια μου και στραβοπατάω διαρκώς και γυρίζει συνέχεια το πόδι μου. Κάποια στιγμή, οι αετονύχηδες φίλοι μου μού δίδαξαν ένα άλλο κόλπο για να αγοράσω All Star και μάλιστα καινούργια, όχι μεταχειρισμένα. Στη Συγγρού όπως κατεβαίνεις αριστερά, στο ύψος λίγο μετά την Πάντειο, στο χώρο που φιλοξενούνταν διάφορα τσίρκα που έρχονταν, το Μεντράνο και τα παρεμφερή, υπήρχε παραπλεύρως ένα κτίριο που στέγαζε το ΡΧ, το αμερικάνικο πρατήριο. Εκεί λοιπόν κάναμε το εξής: αλλάζαμε, με όποιον τρόπο μπορούσαμε, δραχμές σε δολάρια -μαύρα εννοείται, γιατί στην τράπεζα δεν γινόταν-, τη στήναμε έξω από το ΡΧ και περιμέναμε Αμερικανούς στρατιωτικούς που πήγαιναν να ψωνίσουν. Τούς λέγαμε “σάς παρακαλώ πολύ μήπως θα μπορούσατε να μου αγοράσετε ένα ζευγάρι All Star ;” και έδινες το ακριβές αντίτιμο. Εννοείται ότι ήξερες το αμερικάνικο νούμερο που φόραγες, ακόμη σήμερα ξέρω ότι στα συγκεκριμένα παπούτσια φοράω νούμερο 7,5. Αν ήσουνα τυχερός και ο Αμερικανός δεν είχε υπερβεί το όριο των προϊόντων που μπορούσε να αγοράσει και αν ήταν και βολικός, σού αγόραζε τα All Star. Στη συνέχεια αρχίσαμε να αγοράζουμε με τον ίδιο τρόπο και δίσκους. Αν μπορούσαμε να βρούμε έναν συγκεκριμένο δίσκο στην ελληνική αγορά, θα ήταν πανάκριβος. Ασε που το πιθανότερο ήταν να μην τον βρούμε, ένα δίσκο που μόλις είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική.
Από το Μοναστηράκι επίσης, εκεί που είναι σήμερα τα σουβλατζίδικα στο τέρμα της Μητροπόλεως πάνω σε όροφο, υπήρχε ένα μαγαζί που πουλούσε ρούχα του Βασιλικού Ναυτικού. Από κεί αγοράζαμε παντελόνια λευκά, εκείνα τα θεόφαρδα με το περίεργο κούμπωμα, που τα μεταποιούσαμε. Ψωνίζαμε επίσης και από την Αμερικάνικη Αγορά που υπάρχει ακόμη και σήμερα μέσα στην κρεαταγορά. Αγοράζαμε φοβερά αμερικάνικα πουκάμισα, όλων των ειδών. Αυτό όμως που ψωνίσαμε από κεί και έκαναν μεγάλη εντύπωση, όταν πήγαμε στην πισίνα στο τότε Εθνικό Κολυμβητήριο, για μπάνιο, ήταν κάτι μαύρα μαγιώ βερμούδες, εφαρμοστά. Εκεί λοιπόν, εκτός του Κώστα Πρέκα που ήταν ίνδαλμα γιατί ήταν πρωταθλητής καταδύσεων και ο οποίος εμφανιζόταν με κόκκινες πετσέτες και κάτι προκλητικά μαγιώ και λιαζόταν και μοστραριζόταν, κάναμε και εμείς εντύπωση με τα αμερικάνικα μαγιώ. Ηταν μάλιστα ένας τύπος που αργότερα έγινε οδηγός στις λιμουζίνες που άραζαν στη Βουκουρεστίου που μάς είχε πει ,“ρε μπαγάσηδες, πού τα κονομήσατε αυτά τα μαγιώ!”.