Της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη.
- Δύσκολα σχολικά χρόνια φαίνεται πως είχε τελικά ο Μπαχ, σύμφωνα με μια νέα βιογραφία του που θα κυκλοφορήσει στις 3 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Penguin, με τίτλο ‘ Μουσική στο Κάστρο των Ουρανών: Ένα Πορτραίτο του Johann Sebastian Bach’ (μετάφραση δική μου). Ο συγγραφέας, Sir Gardiner, δηλώνει απογοητευμένος από την ωραιοποιημένη εικόνα της ζωής του συνθέτη που έχει επικρατήσει παρά την πληθώρα ενδείξεων διαθέσιμων από το 1930 προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο νεαρός Bach εκτός από ιδιοφυής συνθέτης ήταν και …. μανούλα στο σκασιαρχείο αφού έγγραφα από 3 σχολεία στα οποία φοίτησε αποκαλύπτουν πως κατά τη διάρκεια 3 ετών πήρε 258 απουσίες, οι οποίες μέχρι τώρα αποδίδονταν στην αρρώστια της μητέρας του, το πιθανότερο σενάριο όμως, τουλάχιστον κατά τον Gardiner, είναι πως ο Bach προσπαθούσε να αποφύγει ένα νοσηρό σχολικό περιβάλλον όπου κυκλοφορούσαν συμμορίες, οι μαθητές εκφοβίζονταν και μεθοκοπούσαν με κρασί και μπύρα, ενώ έννοιες όπως ο σαδισμός και ο σοδομισμός έβρισκαν πρακτική εφαρμογή. Ο αντίκτυπος αυτής της περιρρέουσας ατμόσφαιρας στην προσωπικότητα του Μπαχ έχει περισσότερο θεωρητική βάση, η σημασία του είναι ζωτική αφού ρίχνει φως στη νεανική του ζωή για την οποία δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε.
- Ούτε ο διάσημος αστροφυσικός Stephen Hawking ήταν καλός μαθητής. Όπως εξομολογείται στην όντως ‘Σύντομη Ιστορία μου’, στο δημοτικό δε μάθαινε τίποτε ενώ στο γυμνάσιο με το ζόρι ξεπερνούσε βαθμολογικά το μέσο όρο της τάξης και βαριόταν απίστευτα στο μάθημα της φυσικής που το έβρισκε γελοίο και προφανές. Έγινε δεκτός με υποτροφία στην Οξφόρδη στα 17 του όπου από φόβο ότι δεν είχε προσωπικότητα, έσπευσε να γραφτεί στον κωπηλατικό σύλλογο για να βρει φίλους. Στα 21 του, και πλέον μεταπτυχιακός φοιτητής του Cambridge, τον περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση : παρά τη θέληση του εντάχθηκε στην ομάδα του Dennis Sciama, ενός εκ των θεμελιωτών της κοσμολογίας, που του συνέστησε να ασχοληθεί με την αστροφυσική! Εκείνη την εποχή, η ιδιοφυΐα του αλλά και η σπάνια ασθένεια των κινητικών νευρώνων που τον ταλανίζει εδώ και 50 χρόνια (προσδόκιμο όριο ζωής μετά τη διάγνωση το πολύ 5 χρόνια), έδωσαν τα πρώτα τους δείγματα. Αν και αποφεύγει να αναφερθεί σε λεπτομέρειες της αισθηματικής ζωής του, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο εξηγώντας τις θεωρίες του για το ταξίδι στο χρόνο που καταλήγουν στο ατράνταχτο επιχείρημα: ‘Αν ήταν εφικτό θα είχαμε ήδη γεμίσει με τουρίστες από το μέλλον’. Τέλος αποδίδει το γεγονός ότι δεν του έχει απονεμηθεί ακόμη Νόμπελ στη δυσκολία πρακτικής απόδειξης των θεωριών του.
- Εκτός από ομοιοκαταληξία, παρόμοια παράπονα έχει και ο Richard Dawkins που ακόμη δεν έχει χριστεί ‘Sir’. Στην κάθε άλλο παρά ταπεινή αυτοβιογραφία του με τίτλο ‘Όρεξη για Θαύματα’ (μετάφραση δική μου), ο πιο επιτυχημένος εκλαϊκευτής της θεωρίας της εξέλιξης και πωρωμένος (σε βαθμό να εκνευρίζει περισσότερο τους δηλωμένους άθεους παρά τους θρησκόληπτους) υπερασπιστής της αθεΐας, μας επιτρέπει να μετέχουμε στην αξιοθαύμαστη ζωή του. Μετά την επιτυχία του ‘Εγωιστικού Γονιδίου’ , όπου με απολαυστικά άμεση και απλή γραφή εξηγούσε πως σκοπός της εξέλιξης δεν είναι το καλό του είδους αλλά το βραχυπρόθεσμο κέρδος της επιβίωσης του γονιδίου, ο Dawkings πιστεύει πως δικαιούται να συγκρίνει τον εαυτό του με τον πατέρα της θεωρίας της εξέλιξης, αναλώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της αυτοβιογραφίας του ακριβώς στο σκοπό αυτό, με αποτέλεσμα ο Charles Moore στην κριτική του στην Telegraph να τον παρομοιάζει, μοχθηρά και άκρως επιτυχημένα, με τον Απόστολο Παύλο του προσωπικού του Χριστού, του Δαρβίνου.
- ‘Απολαμβάνω, ή μάλλον, λατρεύω κάθε ατάκα του Πίντερ καθώς πέφτει στα αυτιά μου, τρέμω όμως μήπως μετά το τέλος της παράστασης με ρωτήσει κανείς τι αφορούσε το έργο.’ Τάδε έφη το ιερό τέρας του αγγλικού θεάτρου, Lawrence Olivier. Σύμφωνα με την καινούργια βιογραφία του από τον Philip Zieger, έναν από τους κορυφαίους Άγγλους βιογράφους, ο Ολίβιε όχι μόνο δεν είχε κανένα ενδιαφέρον εκτός από το θέατρο, αλλά ήταν εγωκεντρικός, αδίστακτος, ζηλόφθονος και ύποπτος με τα νέα ταλέντα. Ο Zieger δεν παραβλέπει πως ο Ολίβιε έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας και επιβλήθηκε με ρόλους που άφησαν εποχή όπως τον Ερίκο τον 5ο και τον Archie Rice στον Διασκεδαστή του Όσμπορν, αντιμετώπισε με γενναιότητα μια σειρά ασθενειών και θριάμβευσε όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτης και μάνατζερ άλλων ηθοποιών. Όσο για τις φήμες ότι ήταν αμφισεξουαλικός; Στη συγκεκριμένη βιογραφία καταρρίπτονται αφού ο Olivier παρουσιάζεται ως ακόρεστο ‘αρπακτικό’ σε σχέση με το ωραίο φύλο- απατούσε συστηματικά και τις 3 συζύγους του ενώ για τη δεύτερη σύζυγό του, τη διπολική Βίβιαν Λη, αφού χώρισαν έλεγε πως ‘με το καλημέρα καταλάβαινες πως ήταν θεόμουρλη.’ Η βιογραφία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε 50 ώρες γκρινιάρικων εξομολογήσεων που είχε συγκεντρώσει ο Mark Amory, αρχισυντάκτης του Spectator, για την επιμέλεια μιας αυτοβιογραφία του Ολίβιε που τελικά δεν ολοκληρώθηκε καθώς ο ηθοποιός προτίμησε να γράψει μόνος του τα πιο πομπώδη απομνημονεύματα του.
