Της Αγορίτσας Μπακοδήμου.
Οι σκοτεινές αίθουσες έχουν αρχίσει να μετακομίζουν σιγά-σιγά κάτω από έναστρους νυχτερινούς θόλους. Και δεν είναι μόνο τα θερινά σινεμά που ετοιμάζονται πυρετωδώς να ανοίξουν, είναι και το 4ο Athens Open Air Festival που ξεκινάει αυτές τις μέρες. Πριν από τρία χρόνια είχα βρεθεί ένα καλοκαιρινό βράδυ να παρακολουθώ δωρεάν μια ταινία σ’ ένα πλάτωμα της Φωκίωνος Νέγρη. Δεν ήξερα ότι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία που είχε γίνει πλέον εμβληματικό στοιχείο του καλοκαιριού σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις είχε φτάσει και στην Αθήνα. Η προηγούμενη ανάλογη εμπειρία μου ήταν έναν Ιούλιο στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Μονάχου όταν, εξαντλημένη από τη ζέστη και την υγρασία της πόλης, εγκατέλειψα πανικόβλητη τις επίσημες προβολές και κατέληξα να βλέπω το Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων, καθισμένη σ’ έναν υπνόσακο και υπό τη συνοδεία επίμονου ψιλόβροχου. Και ταυτόχρονα ήμουν υποχρεωμένη να εξηγώ σε ενθουσιασμένους (και βρεγμένους) Βορειοευρωπαίους ότι: α) ναι, εμείς είμαστε συνηθισμένοι σε κάτι τέτοια λόγω των θερινών σινεμά, β) που διαθέτουν όχι μόνο κανονικό πρόγραμμα προβολών αλλά και (εξίσου σημαντικό) καρέκλες, και μπύρες και σουβλάκια και τυρόπιτες, 3) α, ναι, και μπορείς να καπνίσεις χωρίς να αισθάνεσαι ότι μόλις έριξες ξανά την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα!
Η εμπειρία στη Φωκίωνος Νέγρη επιβεβαίωσε την άποψή μου ότι το καλοκαίρι δεν είναι απαραίτητη η ομπρέλα, ενώ διέθετε και καθίσματα που είχαν φροντίσει να προμηθεύσουν οι οργανωτές. Ταυτόχρονα η ιδιωτική πρωτοβουλία -και συγκεκριμένα οι ηλικιωμένες κυρίες που είχαν κουβαλήσει από καρεκλάκια της πλαζ μέχρι πτυσσόμενα σκαμνιά εκκλησίας- έδειξε αξιοσημείωτη ανεκτικότητα μοιράζοντας τα αγαθά της σε άλλες «παράξενες» αστικές ομάδες όπως χίπστερ, καλλιτεχνίζουσες παρέες με στριφτά τσιγάρα και σαγιονάρες μέχρι εφήβους που επέμεναν να παραμείνουν ξαπλωμένοι στο τσιμέντο παρά τον άμεσο κίνδυνο «να κρυώσει η κοιλιά τους». Από τον Ιούνιο έως το Σεπτέμβριο, οι πιο όμορφοι χώροι της Αθήνας μετατρέπονται σε υπαίθριες αίθουσες προβολής με πάνω από 20 αριστουργήματα της 7ης τέχνης. Ο πεζόδρομος της Δ. Αρεοπαγίτου, το Άλσος Πετραλώνων, το Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος , η Πλατεία Αυδή και η Πλατεία Μεσολογγίου, το Νομισματικό καθώς και το Βυζαντινό Μουσείο αλλά και το Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου και το Άλσος Νέας Σμύρνης, είναι μερικά από τα μέρη της πόλης που συμμετέχουν στο καλοκαιρινό φεστιβάλ – ετήσιο θεσμό! Το Open Air Festival είναι κάτι παραπάνω από μια σινεφιλική εμπειρία, είναι μια ανάμνηση όσων δεν προλάβαμε, είναι η γειτονιά που μαζεύεται για να παρακολουθήσει τον «περιοδεύονταν κινηματογράφο». Μην το χάσετε!
Αν παρόλα αυτά βρέξει (γιατί τώρα τελευταία η Ελλάδα έχει μετατεθεί στους Τροπικούς) ή είστε από τους σκληροπυρηνικούς που δεν τους εμπνέει το αστικό τοπίο ειδικά όταν παρεμβαίνει στην κινηματογραφική εξέλιξη, μην ξεχνάτε πως το κλασικό και διαχρονικό Ταινιόραμα συνεχίζεται. Στο Άστυ από τις 15 Μαίου μέχρι τις 9 Ιουλίου, 168 ταινίες, και θεματικά αφιερώματα στον Σύγχρονο Καναδικό Κινηματογράφο, στην Ιταλική Σάτιρα, στον Βαλκανικό Κινηματογράφο, στον Ανεξάρτητο Αμερικανικό Κινηματογράφο, στο Αγγλικό Σινεμά κι αυτόν από την Πρώην Γιουγκοσλαβία, στη Γαλλική Κουλτούρα και τη Μέση Ανατολή, κ.ά Μια καλή ευκαιρία να δείτε ταινίες που σας ξέφυγαν και παίζονται πλέον σπάνια, ή κάποιες που επιμένουν να σας καλούν σαν τις Σειρήνες, ξανά και ξανά. Τι δικαιολογία θα βρείτε για να αρνηθείτε προσκλήσεις και προκλήσεις από τους Λουίς Μπουνιουέλ, Φρανσουά Τρυφό, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ντάριο Αρτζέντο, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, Φεντερίκο Φελίνι, Άλφρεντ Χίτσκοκ, Λουκίνο Βισκόντι, Πέδρο Αλμοδόβαρ και Τσαν-γουκ Παρκ.
Στη ζωή, όπως είναι γνωστό, αναγκαζόμαστε να θέτουμε προτεραιότητες, καταλήγοντας να αναρωτιόμαστε «τι μας περίμενε εκεί που δεν πήγαμε». Υποτίθεται ότι έτσι απολαμβάνουμε περισσότερο τις επιλογές μας και φτιάχνουμε χαρακτήρα (τουλάχιστον έτσι υποστηρίζουν τα αμερικανικά εγχειρίδια αυτοβοήθειας). Αυτή η πλούσια σινεφιλική εβδομάδα θα σας δώσει την ευκαιρία να εξασκήσετε την πειθαρχία σας. Υπάρχει μια ακόμα, αρκετά πρωτότυπη, δυνατότητα. Στο Ευγενίδειο Ίδρυμα (Λεωφ, Συγγρού 387) υπάρχει, ανάμεσα σε άλλες, μια πολύ ενδιαφέρουσα «ταινία Θόλου» με τίτλο Έβερεστ. Είχα την ευκαιρία να την παρακολουθήσω και μάλιστα συνδυασμένη από μια ανάλογη ελληνική παραγωγή, το Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ του ορειβάτη και κινηματογραφιστή Παύλου Τσιαντού, που καταγράφει την πρώτη ελληνική ομάδα που ανέβηκε στο Έβερεστ. Παρόλο που το ελληνικό ντοκιμαντέρ προκρίθηκε σε διάφορα ξένα φεστιβάλ, αυτή τη στιγμή δεν παίζεται στις αίθουσες αλλά μπορείτε να τη βρείτε στο εμπόριο (αξίζει τον κόπο). Πάντως το Έβερεστ είναι μια εμπνευσμένη παραγωγή που παρακολουθεί την δραματική αλλά και αληθινή ιστορία κατάκτησης της «στέγης του κόσμου», σε ύψος 8.848 μέτρων, λίγες μόνο ημέρες μετά την περιβόητη τραγωδία του 1996 όταν 8 ορειβάτες έχασαν την ζωή τους κάνοντας την ίδια προσπάθεια. Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία που έχει αποσπάσει πολλά βραβεία και διακρίσεις, και έχει κάνει τις μεγαλύτερες πωλήσεις εισιτηρίων όλων των εποχών στην κατηγορία ταινιών Θόλου. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο αφού πετυχαίνει να μας μεταφέρει συγκλονιστικές εικόνες από το παγωμένο όσο και εντυπωσιακό βουνό, και ταυτόχρονα να μας μιλήσει για τις σωματικές και διανοητικές ικανότητες ενός ορειβάτη.
Εσείς, λοιπόν, πόσο άπληστοι θα φανείτε αυτή την εβδομάδα;
