Αγγλία, Γαλλία, στερεοτυπία. Ακόμα και στη λογοτεχνία. Υποτίθεται πιο μετρημένη και «κοινωνική» η πρώτη, μέσα ή παρά τη γενικευμένη αυτοκρατορική της παρακμή. Αταβιστικά πιο ραφιναρισμένη αλλά κενή η δεύτερη, μέσα από το πάντρεμα δημιουργικότητας για τη δημιουργικότητα και γκρίνιας για τη γκρίνια. Κάποιος έλεγε ότι τα στερεότυπα πρέπει να αποφεύγονται, αλλά δεν θα υπήρχαν αν, κατά βάθος, δεν έλεγαν την αλήθεια. Για να δούμε αν ισχύει.
®
Ανακάλυψα έναν Βρετανό συγγραφέα που δεν γνώριζα και που επιβεβαίωσε τη σχετική ρώμη της λογοτεχνίας στη χώρα του. Ο James Meek με το “The heart broke in” συνδυάζει ελαφρώς παλιομοδίτικη πλοκή (σχέση αδελφού και αδελφής, αδελφούς που διεκδικούν την ίδια γυναίκα, γυναίκες που θέλουν και έρωτα και ανεξαρτησία) με πολύ μοντέρνα στοιχεία (τη διασημότητα την εποχή του ίντερνετ και το πόσο εύκολη, και εύθραυστη, κάνει τη δειλία και την προδοσία αυτή η εποχή). Ένα είδος moral thriller, πιο moral παρά thriller, με εκπλήξεις και ανατροπές, κοφτή γραφή, χαρακτήρες που αναπνέουν και μια αίσθηση αυθεντικότητας που σβήνει τις (λιγοστές) ευκολίες του. So British, but worth it.
®
Μπαίνεις δύσπιστος και βγαίνεις, αν είσαι ανοιχτός, νικημένος (νικήτρια είναι η συγγραφέας) από το τελευταίο αφρώδες μυθιστόρημα της Yasmina Reza “Heureux les heureux”. Με θεατρική σχεδόν μορφή και χάρη (η Γαλλο-περσίδα συγγραφέας είναι η μάνα του γνωστού “Art” και αρκετών άλλων κομψοτεχνημάτων), μέσα από πολλές και διασταυρούμενες «καθημερινές» συζυγικο-παιδικο- γεροντο- ερωτικο -ταξικές ιστορίες, ακούγεται μια φωνή που, λόγω της ζεστασιάς, του χιούμορ και της αίσθησης της ατάκας, σε κάνει δικό της, και σε αφήνει, πού και πού, με ανοιχτό στόμα- όσο κι αν προσπαθείς να αντισταθείς . Λίγο αφού κλείσεις το βιβλίο το ξεχνάς, mais le champagne est toujours le champagne.
®
Μετά τα πρόσφατα γεγονότα της Κύπρου, ένας ξένος φίλος με ρώτησε αν υπάρχει κανένας καλός Κύπριος λογοτέχνης. Το μυαλό μου και η γλώσσα μου πήγαν στον ποιητή Κώστα Μόντη. Α, κατάλαβα, μου είπε ο φίλος. Ακόμα κι αυτός είναι τροϊκανός (Monti).
