Γράφει ο Κωνσταντίνος Πατσαρός
«Αυτολογοκρίνονται οι συγγραφείς όταν γράφουν για θέματα που θεωρούνται τραυματικά, επικίνδυνα ή δύσκολα στα μυθιστορήματα για εφήβους;» Λοιπόν τα πράγματα είναι σοβαρά. Ας μιλήσει καλύτερα ο καθένας για τον εαυτό του και ας αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Η δική μου απάντηση είναι όχι δεν το κάνω όταν γράφω, δε θέλω ούτε να το βάλω στο μυαλό μου, δε μου αρέσει όταν μυρίζομαι λογοκρισία, απ’ όπου και αν προέρχεται, αφήνω το βιβλίο κάτω ως αναγνώστης και δεν το ξαναπιάνω, ανοίγω την πόρτα και τρέχω μακριά, για να πάρω βαθιές ανάσες, να ηρεμήσω, να συνέλθω, μέχρι να ξεχάσω την τραυματική αυτή εμπειρία που έζησα και να επιστρέψω στο σπίτι να πάρω ένα άλλο βιβλίο να διαβάσω, κάτι αληθινό.
Αυτή είναι μάλλον και η ουσία της ιστορίας να γράφεις αληθινά και όχι να νιαουρίζεις στα αυτιά του άλλου για θέματα που μπορεί να έχουν πληγώσει και τον ίδιο αρκετά. Να επικοινωνείς με βιώματα που υπάρχουν ήδη μέσα στον αναγνώστη, αλλά για να το πετύχεις αυτό θα πρέπει να έχεις υπομονή, να ψάξεις καλά και όταν το βρεις να γράψεις κάτι ουσιαστικό με αυθεντική γλώσσα που θα κερδίσει εσένα πάνω απ’ όλα. Τότε ίσως πετύχεις κάτι. Ενδεχομένως. Παίζεται. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Έχεις μια ευκαιρία τουλάχιστον να ρίξεις μια ανεμόσκαλα από το πουθενά στο κεφάλι κάποιου που δεν γνώρισες ποτέ από κοντά και πολύ πιθανόν να μην το κάνεις ούτε στο μέλλον. Να σε δεχτεί, να μιλήσει μαζί σου, να θέλει να σε ακούσει.
Από την άλλη το να προσποιείσαι γράφοντας σε μια γλώσσα που δε σου ταιριάζει, χρησιμοποιώντας έναν δήθεν ελεύθερο λόγο, δε θα σε πάει ούτε αυτό μακριά. Ανεβαίνεις σε ένα άλογο που δεν μπορείς να το ελέγξεις, θέλεις να πας μπροστά αλλά δεν κουνιέσαι καθόλου, δεν επικοινωνείς, χάνεις την ισορροπία σου και πέφτεις.
Μου έρχεται τώρα και στο μυαλό και το Parental Advisory αυτοκόλλητο που έμπαινε σε δίσκους στις ΗΠΑ για να προειδοποιήσει τους γονείς για Explicit Material, για να προφυλάξουν δήθεν τα παιδιά τους. Στο τέλος κατέληξε μια διαφήμιση για το συγκρότημα που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ξεστόμιζε ότι βρισιά και νέα ατάκα κυκλοφορούσε στο δρόμο για να φανεί αντάξιο για το αυτοκόλλητο, δίχως κανένα ουσιαστικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Με δυο λόγια, νομίζω ότι η ιστορία σου είναι αυτή που πρέπει να κατευθύνει τον λόγο σου και να τον πάει όπου της κάνει κέφι. Για την ακρίβεια: οι ήρωές σου. Αυτοί θα ζυγίσουν τις λέξεις, θα σε κοιτάξουν στα μάτια, μετά λίγο στραβά και ποτέ δεν ξέρεις ίσως κάνετε δυο τρεις αυθεντικές βόλτες μαζί.
Πόσο καλά όμως ξέρεις τους ήρωές σου; Θα τους βάλεις λόγια στο στόμα, χωρίς να τους γνωρίζεις; Ή μήπως νομίζεις ότι θα αφηγηθείς τη ζωή τους, θα γράψεις αστεία αλλά και ζόρικα περιστατικά βλέποντάς τους από το παράθυρο. Το σκέφτηκες καλά αυτό; Τι πας να κάνεις;
