Δύο ποιήματα της Έλεν Ντάνμορ που τιμήθηκε με το Βραβείο Costa από τη δέκατη και τελευταία συλλογή ποιημάτων της, «Μέσα στο Κύμα» (Εκδόσεις Bloodaxe). Η διάκριση της αποδόθηκε μετά θάνατον. Μετάφραση: Γεωργία Μακρογιώργου (*)
Stem
My life’s stem was cut,
But quickly, lovingly
I was lifted up,
I heard the rush of the tap
And I was set in water
In the blue vase, beautiful
In lip and curve,
And here I am
Opening one petal
As the tea cools.
I wait while the sun moves
And the bees finish their dancing,
I know I am dying
But why not keep flowering
As long as I can
From my cut stem?
Μίσχος
Της ζωής μου ο μίσχος κόπηκε,
αλλά γρήγορα, μ’ αγάπη
ανυψώθηκα,
άκουσα τη βιασύνη της βρύσης
και τοποθετήθηκα στο νερό
στο γαλάζιο βάζο, όμορφη
στο χείλος και στην καμπύλη,
και να ‘μαι
ανοίγω ένα πέταλο
καθώς το τσάι κρυώνει.
Περιμένω ενώ ο ήλιος κινείται
κι οι μέλισσες τελειώνουν το χορό τους,
ξέρω ότι πεθαίνω
αλλά γιατί να μη συνεχίζω ν’ ανθίζω
όσο μπορώ
από τον κομμένο μου μίσχο;
The underworld
And besides, we might play cards:
Those slapdash games you once taught me
Which any fool can remember
Or from the fabric which has been tied
With string, wrapped in brown paper
Put away in the highest cupboard
Since the time the children were young
And everyone’s children were young
I might make new curtains
And hem them all by hand.
I used to be so afraid of failing
To grasp the moment, the undertone,
To look foolish in the eyes of anyone
But now I like the patter of cards
The lazy sandwich that falls open
Halfway to the mouth
The refills in a thumbed glass
The way people get up, yawn,
Go stiff-legged to the window, wondering,
That it isn’t yet tomorrow.
It’s a long way from here to the river:
I like to see the fish come in
But the game is still on.
From the way the cards are falling
I’d say you will win.
I used to think it was a narrow road
From here to the underworld
But it’s as broad as the sun.
I say to you: I have more acquaintance
Among the dead than the living
And I am not pretending.
It’s pure fact, like this sandwich
Which hasn’t quite tempted anyone.
Ο κάτω κόσμος
Και άλλωστε, ίσως να παίζαμε χαρτιά:
από εκείνα τα βιαστικά που κάποτε μου έμαθες
που το κάθε κορόιδο μπορεί να θυμάται.
Ή από το ύφασμα που έχει δεθεί
με σκοινί, τυλίχτηκε σε καφέ χαρτί,
σηκώθηκε στο πιο ψηλό ντουλάπι
από τον καιρό που τα παιδιά ήταν μικρά
και που όλων τα παιδιά ήταν μικρά
ίσως να φτιάξω καινούριες κουρτίνες
και να τις στριφώσω με το χέρι.
Φοβόμουν τόσο μην παραλείψω
να πιάσω τη στιγμή, τον χαμηλό τον τόνο
και φανώ χαζή στου καθενός τα μάτια.
Όμως τώρα μου αρέσει o ήχος των χαρτιών
το τεμπέλικο σάντουιτς που πέφτει ανοιχτό
στη μέση της διαδρομής προς το στόμα
τα ξαναγεμίσματα ενός ποτηριού με δαχτυλιές
ο τρόπος που οι άνθρωποι ξυπνούν, χασμουριούνται
και πηγαίνουν με δύσκαμπτα πόδια στο παράθυρο και απορούν
που το αύριο δεν ήρθε ακόμα.
Είναι μακρύς ο δρόμος από δω ως το ποτάμι
θέλω να δω τα ψάρια να εισρέουν
αλλά το παιχνίδι παίζεται ακόμα.
Από τον τρόπο που πέφτουν τα χαρτιά
θα ‘λεγα ότι θα νικήσεις εσύ.
Παλιά νόμιζα ότι ήταν στενός ο δρόμος
από δω μέχρι τον κάτω κόσμο
όμως είναι τόσο πλατύς όσο ο ήλιος.
Σου λέω: έχω περισσότερους γνωστούς
στους νεκρούς παρά στους ζωντανούς
Και δεν προσποιούμαι
είναι καθαρό γεγονός, σαν αυτό το σάντουιτς
που δεν έχει βάλει σε αρκετό πειρασμό κανέναν.
* Γεννήθηκε στη Νάουσα. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως εκπαιδευτικός. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων στη διδασκαλία της Αγγλικής γλώσσας του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και στη Δημιουργική Γραφή – Συγγραφή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Το Μάιο του 2017 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη με τίτλο ‘Τύχη στα Τείχη’.
E mail: giorginamak@hotmail.com
Facebook: Georgia Makrogiorgou
