Tης Έλενας Χουζούρη
Από τους Υπουργούς Πολιτισμού που πέρασαν από την Μεταπολίτευση έως σήμερα θα θυμόμαστε είτε την ανυπαρξία τους είτε τη σύνδεσή τους με σλόγκαν του τύπου Νιάνιας ο εχθρός των Τούρκων και των σπορελαίων είτε από αλήστου μνήμης φράσεις τους όπως οι ποιητές είναι λαπάδες του τάδε Σπ. Κούβελα ό οποίος είχε αναλάβει το Υπουργείο Πολιτισμού έχοντας ως ακαταμάχητο προσόν του την, άκρως ενδεικτική πολιτισμού και δημοκρατίας, πράξη της ρίψης στην πυρά βιβλίων μη ιδεολογικής αρεσκείας του, όταν ήταν Δήμαρχος Θεσσαλονίκης! Από τα «έργα» και τις «ημέρες» των Υπουργών «Πολιτισμού», κρατώ μόνον εκείνα της Μελίνας Μερκούρη και του Θάνου Μικρούτσικου. Δύο αυθεντικά τέκνα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, με προσωπικό όραμα και οι δύο, με οργανωτικές επί πλέον ικανότητες ο δεύτερος. Άφησαν πίσω τους θεσμούς, επιχειρώντας να θεραπεύσουν πάγια, χρονίζοντα ελλείμματα του θολού μεταπολεμικού πολιτιστικού τοπίου της χώρας. Είχαν δηλαδή σαφώς κατανοήσει ότι η ανυπαρξία θεσμών σημαίνει ανυπαρξία πολιτιστικής πολιτικής ή ακόμη χειρότερα οδηγεί στην διαφθορά και στις πελατειακές σχέσεις. Χωρίς να σημαίνει ότι οι θεσμοί που δημιούργησαν δεν είχαν περιθώρια βελτίωσης και αναδιάρθρωσης, το σίγουρο είναι ότι για πολλά χρόνια λειτούργησαν όσο καλύτερα μπόρεσαν μέσα σε συνεχώς αντίξοες συνθήκες. Από τους θεσμούς της Μελίνας, κρατώ τα ΔΗΠΕΘΕ αρκετά εκ των οποίων έχουν να επιδείξουν εξαιρετικά σοβαρή δουλειά στους χώρους τους [Πάτρας, Σερρών, Καλαμάτας κ.α] το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου με τις όποιες παθογένειές του, την εξαιρετική διοργάνωσης της «Αθήνας ,Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1985». Από τους θεσμούς στους οποίους ακράδαντα πίστευε ο Θάνος Μικρούτσικος κρατώ το ευρύ Δίκτυο των Πολιτιστικών Πόλεων, π.χ Κοζάνη πόλη του βιβλίου, Σύρος πόλη της φωτογραφίας, κ.α. Το εξαιρετικής σημασίας για την κεντρική οργάνωση, υλοποίηση και άσκηση της πολιτικής βιβλίου, Εθνικό Κέντρο Βιβλίου κατά τα πρότυπα αντίστοιχων ευρωπαικών θεσμών, π.χ Γαλλία. Δυστυχώς όσοι πολιτικοί βρέθηκαν στον θώκο του Υπουργείου Πολιτισμού δεν είχαν καμία σχέση με το αντικείμενό τους. Το σπουδαιότερο ούτε το αγαπούσαν ούτε τους ενδιέφερε. Άλλωστε στις περισσότερες περιπτώσεις η τοποθέτησή τους στο Υπουργείο Πολιτισμού ήταν κάτι σαν κομματική δυσμένεια η τιμωρία! Εντελώς για το θεαθήναι, και για την παγίδευση και παραπλάνηση ορισμένων καλοπροαίρετων εκπροσώπων του καλλιτεχνικού και πνευματικού χώρου ήταν –όπως αποδείχθηκε περίτρανα- η αυτοτοποθέτηση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στο Υπουργείο Πολιτισμού. Ωστόσο ουδείς από τους έως σήμερα Υπουργούς Πολιτισμού δεν συνέδεσε την παραμονή του στον κατακαημένο αυτόν υπουργικό θώκο –που εκτός των άλλων σήμερα έχει μετατραπεί σε καρεκλάκι του Υπουργείου Παιδείας- με την καταστροφή των ελάχιστων αυτών θεσμών. Την πατέντα διεκδικεί σαφώς ο Κ. Τζαβάρας, ο οποίος από πολιτευτής του Νομού Ηλείας – σαν να λέμε κοντοχωριανός του κ. Σαμαρά- με βλέψεις στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, το οποίο όμως παραδόθηκε στον Αντ. Ρουπακιώτη, βρέθηκε εκών άκων στο πάλαι ποτέ Υπουργείο Πολιτισμού, νυν Γεν. Γραμματεία Πολιτισμού, με το βαρύγδουπο όμως τίτλο, Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού! Και ως τέτοιος άρχισε να δημιουργεί….καταστρέφοντας και διαλύοντας! Πρώτο στο στόχαστρο της «δημιουργικής» αυτής πολιτικής του το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το οποίο με νύχια και με δόντια και παρά τα νομικά εμπόδια που υπάρχουν [βλέπε Ιδρυτική Πράξη] αγωνίζεται με αξιοθαύμαστη φιλοτιμία να εξαλείψει από προσώπου γης. Σειρά έχει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου για το οποίο αρνήθηκε ότι σκοπεύει να το αφανίσει. Ποιος τον πιστεύει όμως όταν σε τόσες αντιφάσεις έχει έως σήμερα περιπέσει τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ΕΚΕΒΙ και την Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, τα προγράμματα της Φιλαναγνωσίας κ.λπ; Κι όταν μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις την ίδια πηγή συμβουλεύεται.; Για να μην αναφερθούμε στο παραλίγο φιάσκο του Φεστιβάλ Αθηνών που μετά από πολύμηνη καθυστέρηση και αφού δέχθηκε σειρά πιέσεων και αντιδράσεων εδέησε να ανανεώσει τη θητεία του Γ. Λούκου. Με όλα αυτά και, τις είδεν τι άλλα, πριν τον αναμενόμενο ως μάννα εξ ουρανού για τα εναπομείναντα πολιτιστικά μας πράγματα ανασχηματισμό, ο Κ. Τζαβάρας θα μείνει στην κοινοβουλευτική μας ιστορία ως ο Υπουργός της Καταστροφής. Ε, δεν είναι αμελητέα υστεροφημία κι αυτή!
Θερμά συγχαρητήρια, Έλενα!!! Γιατί δεν κατονομάζεις,όμως,και τον σύμβουλο του ανθρώπου αυτού;;;Ενδιαφέρει απολύτως.Τις εστί αυτή η “ίδια πηγή”; Ας το γνωρίζουμε.
Kατά το άρθρο 34 του Ποινικού Κώδικα “η πράξη δεν καταλογίζεται στον δράστη αν όταν τη διέπραξε λόγω νοσηρής διατάραξης των πνευματικών λειτουργιών ή διατάραξης της συνείδησης, δεν είχε την ικανότητα να αντιληφθεί το άδικο της πράξης του ή να ενεργήσει σύμφωνα με την αντίληψή του για το άδικο αυτό”.
Ωστόσο, κατά το άρθρο 35, παρ. 1 του ως άνω Κώδικα, “πράξη που κάποιος αποφάσισε σε κανονική ψυχική κατάσταση, αλλά που για την τέλεσή της έφερε τον εαυτό του σε κατάσταση διαταραγμένης συνείδησης, του καταλογίζεται σαν να την τέλεσε με δόλο”.
Τα πράγματα λοιπόν είναι πολύ σοβαρά αλλά και πολύ… βαθιά (“διαταραγμένης συνείδησης”) και εν προκειμένω μια ψυχιατρική αρωγή θα μας ήταν χρησιμότατη.